Bugün 14 Kasım.
Sürgün günü.
Acının coğrafyaları aşıp binlerce eve ateş olarak düştüğü gün.
Bir çok annenin çocuklarının gözlerine son kez bakarak karanlık bir yolculuğa çıktıkları gün..
Bu zalim yolculukta son nefesini veren mazlumların, göğsünde dinlenecekleri bir toprak parçası bile bulamadan karların üstüne atılarak terk edildikleri gün.
Köklerin , şarkıların , ağıtların ve güzel günlerin unutulduğu gün…
Acının günü.
Bu acının bugün bir milyonun üzerinde çocuğu var.
Dünyanın her tarafında acısını göğsünde taşıyan ve vatan sahibi olmanın dünyadaki en büyük servet olduğunu bilen acının çocukları bunlar.
Şimdi gelin hep birlikte ikrar verelim. Bir daha bu halkın başına böyle bir acının gelmemesi için canlarımız ve mallarımızla mücadele edecegimize söz verelim.
Sürgün acıydı.
Ama bu sürülüşle yer yüzünün her tarafına tohum gibi serpildik.
Şimdi bu tohumlar meyveye dönmeli.
Gözyaşları kurumalı ve geride kalmalı. Yaşanan her acı bizi güçlendiren bir tecrübe olmalı.
Zayıf ve ezilen bir halk olmaya hayır diyen nesiller yetişmeli. Atalarının ruhunu şad edecek bir büyüklüğe doğru yılmadan usanmadan koşmalı…
Allahın vadine kulak verelim ve yolumuza devam edelim…
” Göç edenler, yurtlarından çıkarılanlar, yolumda eziyet edilenler, savaşanlar ve öldürülenler… Onların günahlarını elbette örteceğim ve Allah katından bir mükafat olmak üzere, onları altından ırmaklar akan cennetlere de koyacağım. En güzel mükafat Allah katındadır”.(Al-i İmran 195)
orhan gazigil 